Blog | Gijs at de lunch van mijn student op
Blog
Ik heb een hele lieve hond. Hij heet Gijs. Een beetje gek gebouwd: klein lief hoofdje met hele grote ogen en flaporen, waardoor hij wat weg heeft van Dobby de huis-elf, uit de film van Harry Potter. Verder heeft hij een enorme borstkas en lange, dunne poten. Als een soort harige bodybuilder met dunne armpjes. Oh ja, en hij heeft een halve staart, meer een knotje eigenlijk. Vreemd schepsel dus, maar zeer intelligent en een gouden karakter. Als dierenliefhebber kan ik niet anders dan helemaal weg van hem zijn.
Proefkonijn
Aangezien ik het altijd over dieren heb in mijn lessen, mag hij met enige regelmaat mee naar school, waar hij dan dient als voorbeeld en proefkonijn. Vindt hij leuk hoor! Al kwispelend, dat kan best met een knotje, rent hij naar de ingang van het gebouw op de dagen dat hij mee mag. Meestal loopt hij dan los door het lokaal, tot het moment dat ik hem nodig heb voor iets. Bijvoorbeeld; voordoen hoe je een hond vast moet houden voor bloedafname, hoe je de nagels knipt, of een verbandje aanlegt. Die laatste is niet zijn favoriet overigens. Levert wel leuke foto’s op. Studenten zijn over het algemeen gek op hem. En hij op hen, of nou ja, op alle aandacht en aaitjes die hij in ontvangst mag nemen. Meestal ligt hij ergens onder een tafeltje te slapen of een stiekeme massage te ondergaan.
Wie niet waagt wie niet wint
Zo ook deze betreffende dag. Ik zat midden in een uitleg, toen een student het uitgilde “GIJS!! Hij, hij hij..” stamelt Samantha. Normaliter een heel stil meisje, klein, dun, blond, redelijke studiebol. Nu volledig in shock. Mijn eerste reactie is; mijn hond zoeken. Ik kijk om me heen. Hij blijkt onder de tafel verstopt te zitten. Met dat ik hem in het oog krijg, zie ik nog nèt de helft van een ham-kaas-croissant in één keer in zijn mond verdwijnen. Zonder te kauwen, alsof hij lucht inademde. Niets meer aan te redden. “Hij eet mijn lunch op!” gilt Samanta het uit. Ken je die gele smiley waarbij het poppetje met grote ronde ogen en open mond verbijsterd kijkt? Zo zag Samantha er nu ook uit. Ze houdt het lege, overgebleven, plastic croissant-zakje in de lucht: “Alles weg!” De klas lag helemaal dubbel en sommigen schreeuwden het uit van verbazing; “Dat doet ie anders nooit!”. “Ehhh, hoeveel croissants zaten er in het zakje Samantha?” vraag ik, terwijl ik mij nu ook een beetje zorgen maakte om de gezondheid van mijn hond. “Twee!” “Oke”, zeg ik, mijzelf afvragend of dit meisje altijd croissants eet als lunch, en zo ja, waar ze die dan in vredesnaam laat. “Kunnen wij een deal sluiten?” vraag ik. Ze kijkt nog steeds alsof ze niet helemaal kan verwerken wat er zojuist gebeurd is. “Ik stel voor dat ik Gijs straf ga geven in de vorm van een dieet, en dat ik jou straks in de grote pauze trakteer op één of twee lekkere broodjes uit de kantine. Is dat een goede afspraak?” “Ja” zegt ze, maar ze klinkt nog wel erg beteuterd.
Imagoprobleem
Opeens vraag ik mij af of het wel klopt dat Gijs altijd blij de school binnen rent, omdat hij de aandacht zo leuk vindt. Misschien was dat mijn eigen invulling, maar is het eigenlijk omdat hij stiekem altijd uit de open tassen onder de tafeltjes loopt te smullen. En ik maar mijn best doen om het dier een beetje op gewicht te houden. Die tassen van studenten zitten over het algemeen boordevol lekkers, zeer ongeschikt voor honden. Met een supermarkt naast de deur en een fastfood keten iets verderop, wordt door veel studenten een weekvoorraad aan snacks aangelegd in hun schooltassen. Die vervolgens binnen een dag op is. Ik grijp deze kans aan voor nog een soort vervormde levensles over gezond eten en opper een idee om de tassen te vullen met boeken in plaats van al dat lekkers. Maar voor de klas is er natuurlijk maar één boosdoener hier: Gijs. Hij wordt aan de lijn gelegd en mag niet meer los door het lokaal lopen.
Zijn reputatie is hierna nooit meer hersteld. Als studenten hem nu zien binnenkomen, duiken ze als een gek naar beneden om hun tas dicht te ritsen en kijken ze met een schuin, argwanend oog naar de hond wanneer hij een beweging maakt. Gijs zelf heeft hieruit, met de paar keer dat het hem nu gelukt is, genoeg voldoening (en eten) gehaald voor een heel hondenleven. Ook aangelijnd komt hij nog steeds kwispelend de klas in, je weet maar nooit wat de dag weer brengen zal.
