Blog | Vier keer gezakt voor het kennisexamen (ik wist niet dat het kon)
Blog
Het zit er weer bijna aan te komen. Het kennisexamen voor de laatstejaars studenten paraveterinair. Een theoretisch examen dat alle studenten paraveterinair aan het eind van hun studie moeten afleggen om de kennis over hun beroep te testen. Een examen met flink veel vragen. Meerkeuze vragen over allerlei realistische casussen uit de beroepspraktijk. In de zeven jaar tijd dat ik werk als docent, heb ik nog nooit een student meegemaakt die dit examen maakte zoals Eva deed.
Eva, een student uit een vorig leerjaar, die ik leerde kennen als iemand waar je eigenlijk niet al te veel omkijken naar hebt. Nee, school is niet haar meest favoriete tijdsbesteding en soms komt ze wat te laat binnen wandelen, maar altijd ontspannen. Toch, als puntje bij paaltje komt heeft Eva haar zaakjes eigenlijk wel op orde. Ze is enthousiast, sociaal en gezellig om erbij te hebben. Altijd vrolijk in gesprek met klasgenoten. Ook als het niet moet. Op stage loopt het op rolletjes, ze weet van aanpakken. Dus zij was één van die studenten waarvan ik dacht: deze dame rolt er relatief soepel doorheen en haalt in juli haar diploma.
Had ik het even goed fout
Tja, toen was daar dus... het kennisexamen. En toen ging het voor Eva helemaal mis. In februari was de eerste poging; gezakt. Met een aantal anderen uit de klas die ook gezakt waren, hebben we toen het examen mogen bekijken. Zo konden we achterhalen op welke onderwerpen het misging. Na wat extra studie op deze onderwerpen deed ze in maart en april nog twee pogingen, redelijk snel na elkaar. Weer gezakt. Dit had ik nog niet eerder meegemaakt. Weer wat extra oefening meegegeven voor Eva. Vervolgens kwam de laatste kans voor de zomer, in juli. Samen hebben we dit examen voorbereid en nogmaals gekeken naar de inhoudelijke onderwerpen waar ze de mist in ging… Maar helaas, wéér gezakt.
Waar gaat het mis
Dit was het punt waarop we allebei redelijk wanhopig werden; hoe kan dat nou?! Iets klopt hier niet. Want inmiddels waren alle anderen al lang geslaagd, maar Eva nog niet. Ook in andere leerjaren had nog nooit eerder een student gehad die zoveel kansen nodig gehad voor dit examen. “Wat gaat hier mis?” vroeg ik mij af. Op een helder moment vroeg ik haar: “Hoe ga je nou eigenlijk te werkt bij het invullen van die meerkeuzevragen? Welke gedachten gaan er om in je hoofd?” “Nou,” zei ze, “ik heb wel een eerste ingeving van wat het moet zijn, maar dan zie ik dat één zin veel langer is dan de rest. Of dat twee zinnen met hetzelfde woord beginnen. Dus dan denk ik: Het moet één van die zijn. En dan vul ik dat maar in.” Ik denk dat ik nog net niet achterover viel van mijn stoel: “Dus jij kijkt niet naar de inhoud, maar naar de vorm van de vraag?!” “Ja.” We hebben toen ter plekke afgesproken dat ze dat de volgende keer niet meer zou doen en dat ze haar eerste ingeving zou volgen. Want de volgende herkansing zou ook voorlopig de laatste zijn waar ze goedkeuring voor kreeg van de examencommissie. De spanning en zenuwen liepen hoog op. Bij ons beiden.
Moment suprême
In september was het zover. Eva had de hele zomervakantie gehad om zich voor te bereiden. Een nieuwe lichting studenten zat inmiddels in klas 4, dus ik stond op het moment van de uitslag les te geven aan deze groep. En terwijl ik met een schuin oog naar het bord keek, zag ik door het raam van het lokaal een hele blije student aan komen lopen. Of eigenlijk was het meer huppelen wat ze deed. Ze verscheen met een sprong voor de deur van het lokaal; “GESLAAGD!!!" schreeuwde ze zonder geluid. Ik vloog door de deur naar de gang en er volgden een heleboel high-fives. Tijdens het uitreiken van haar diploma heb ik Eva met haar hand op haar hart laten beloven dat ze in het vervolg (en tijdens de rest van haar leven) gewoon luistert naar haar eerste ingevingen. Die zijn vaak het best is wel gebleken.
Lees meer blogs van Marije:
