Blog | Waar zit die aan-knop?
Blog
Hallo docent. Ken je deze situatie? Je werkt heel hard om iets uit te leggen, maar staat tegenover een groepje achterover hangende, ongeïnteresseerd-ogende studenten. Het zweet loopt je over de rug, maar de studenten klagen dat het zo koud is in het lokaal. Je wilt bijna op je kop gaan staan om de aandacht van de groep voor je vast te houden, maar één bliepje van een app is interessanter dan alles wat jij aan het doen bent. Herken je dat gevoel?
Taaie stof
Het overkomt mij ook. 'Hoe krijg ik die nieuwsgierigheid nou geprikkeld', vroeg ik mij af. 'Waar zit die aan-knop?' Ik denk dat dit over het algemeen iedere dag weer de hamvraag is voor veel van mijn collega’s, op alle onderwijsniveaus. Zeker in de vakken waarvan de leerstof bij tijd en wijle nogal theoretisch is. Er wordt van studenten paraveterinair een hoop achtergrondkennis gevraagd, wat betekent dat ze soms behoorlijk wat informatie tot zich moeten nemen. En dat kan weleens taai zijn voor die mbo-student die liever met zijn of haar handen werkt. Maar ook voor de docent die de taak heeft om het de studenten aan te leren. Uiteindelijk moeten we toe naar een systeem waarbij studenten datgene leren wat ze wíllen leren, omdat het ze aanspreekt of er zelf naar op zoek zijn. Maar zo ver zijn we nog niet altijd.
Afval of lesstof?
'Spelletjes', dacht ik, 'daar houdt iedereen toch van?' Alleen, over het algemeen kost het maken van spelletjes heel veel tijd. En tijd, had ik nu net even niet. Wat ik daarom deed: de hoofdstukken van die week uitprinten en op dik papier plakken. Deze papieren heb ik met zo’n prehistorische snijmachine volledig in stukjes gehakt. Erg bevredigend werk moet ik zeggen. Geen enkel stukje had dezelfde vorm. Ik zorgde wel voor een paar herkenbare themawoorden en zinnen. Toen alles op één stapel lag had het voor een buitenstaander ook een bergje afval kunnen zijn. De volgende dag kwam ik met mijn tasje vol puzzelstukken de klas in. 'We gaan iets leuks doen', zei ik. 'Of eigenlijk gaan vooral jullie wat leuks doen. Zet even alle tafels aan de kant.' De meeste studenten mopperden dat ze moesten opstaan van hun stoel, een enkeling slaakte een kreet van nieuwsgierigheid. Vervolgens ging ik midden in het lokaal staan en slingerde de hele inhoud van de tas als confetti door de ruimte. Toen had ik ze allemaal. 'Wat krijgen we nu mevrouw?' klonk door het lokaal. 'Tja', zei ik, 'dit is jullie taak van vandaag. Uit deze stukjes zijn zes puzzels te leggen, over zes verschillende thema’s, die jullie in zes groepjes bij elkaar gaan zoeken. Kijken wie er het snelst is. Het winnende groepje krijgt een.. ehh.. iets lekkers'. Dat laatste bedacht ik ter plekke, dus dat moest nog even uit de kantine komen. Ik verdeelde de klas in groepen en iedere groep kreeg een thema toebedeeld.
Klaar voor de start
Ik telde af: 3, 2, 1…. GO! Als een speer gingen ze aan de slag. Eerst alle stukjes uitzoeken op thema, dus alles moest gelezen worden. Vervolgens, de stukjes aan elkaar leggen om de juiste zinnen te vinden. Alles moest nóg een keer gelezen worden. De iets meer visueel ingestelde student ging aan het puzzelen met de vorm van de stukjes, anderen puzzelden op woorden. Ze hielpen elkaar, verdeelden de taken om snelheid te winnen. Na 10 minuten had één groep gewonnen. Ik liet ze van thema ruilen, gooide alle puzzelstukjes weer als een malle het lokaal in (dat is écht leuk om te doen, ik kan het iedereen aanraden). En dat nog vier keer, tot ze allemaal elk thema hadden gehad en moe waren. Ieder groepje kreeg wat lekkers voor hun inzet.
En ik? Ik zat de hele les achteroverleunend in mijn stoel, te genieten van het schouwspel van gretig puzzelende studenten. Stiekem mijn collega te appen hoe het voelt als de rollen zijn omgedraaid.
